Witajcie. Dzisiejszą wyprawę rozpoczniemy na pewnej konferencji w Ameryce w 1972 roku. Odwiedzimy m.in. Japonię, Gujanę, Albanię, Izrael czy Kanadę, by na koniec przyjrzeć się gdańskiej Solidarności...
John Ercel Fryer był amerykańskim psychiatrą i działaczem na rzecz praw gejów. Najbardziej znany był ze swojego anonimowego przemówienia na dorocznej konferencji Amerykańskiego Towarzystwa Psychiatrycznego (APA) w 1972 roku. Pojawił się na niej w masce i przemawiał pod pseudonimem dr Henry Anonymous.
Wydarzenie to jest wymieniane jako kluczowy czynnik w podjęciu decyzji o usunięciu homoseksualizmu jako choroby psychicznej z Podręcznika diagnostycznego i statystycznego zaburzeń psychicznych APA.
Uśmiechnięty młody mężczyzna bezpośrednio nad piątym studentem od prawej to 23-letni przyszły iracki dyktator Saddam Hussein, przebywający na wygnaniu w Egipcie po usiłowaniu zabójstwa irackiego prezydenta.
W 1956 roku 19-letni Saddam Husajn Abd al-Madżid at-Tikriti, w grupie na czele z generałem Abd al-Karimem Kasim, uczestniczył w nieudanym zamachu na życie króla Fajsala II. Dwa lata później powtórzono próbę pozbawienia życia króla, która tym razem była skuteczna. W tzw. międzyczasie Saddam dołączył do partii Baas, która już w 1959 roku uznała nowy rząd Kasima za zdrajców sprawy.
W tym samym jeszcze roku Saddam brał udział w zamachu, lecz tym razem na życie swojego niedawnego przywódcy – Kasima. Pucz się nie udał, Husajn został ranny i musiał salwować się ucieczką. Ze swojej rodzinnej wioski al-Audży, przebrany za beduina, na motocyklu lub skradzionym ośle trafił do stolicy Syrii Damaszku, będącego w tym czasie głównym ośrodkiem baasizmu.
21 lutego 1960 roku przybył do Kairu w Egipcie.
Enver Hodża był albańskim działaczem komunistycznym. W latach okupacji Hodża był jednym z liderów ruchu oporu. Od końca II wojny światowej aż do śmierci w 1985 roku był dyktatorem Albanii, przewodniczącym Frontu Demokratycznego Albanii oraz pierwszym sekretarzem Albańskiej Partii Pracy.
W 1988 roku Shaban Hadëri wraz z Sali Shijaku ukończyli pomnik Hodży, który stanął na Placu Skanderbega w Tiranie. Jego obalenie przez tłum, zaledwie trzy lata później, w 1991 roku, stało się symbolicznym końcem komunizmu w Albanii.
Był to napad, który miał miejsce 10 grudnia 1968 roku w Tokio. Mężczyzna podający się za policjanta zatrzymał pracowników banku przewożących pieniądze i ukradł 294 mln jenów. Jest to największy napad w historii Japonii dokonany przez jednego człowieka. Sprawa pozostaje nierozwiązana.
Ziemię na terenie Achuzat Bait przydzielano osadnikom w loterii muszelkowej. Choć walne zgromadzenie członków Towarzystwa Osiedla Achuzat Bait, na którym przegłosowano zmianę nazwy na Tel Awiw, odbyło się 21 maja 1910 roku, postanowiono, że oficjalną datą założenia miasta będzie 11 kwietnia 1909 roku – dzień loterii muszelkowej. W ciągu roku założono główne ulice, wybudowano sieć wodociągową oraz 66 domów. Przydzielono także działkę budowlaną dla nowego budynku liceum hebrajskiego w Herzlija, które zostało założone w 1906 w Jafie. 21 maja 1910 roku dla nowego osiedla przyjęto oficjalnie nazwę Tel Awiw.
Tel Awiw, który powstał na obrzeżach starej Jafy, dosłownie wchłonął ją w ciągu 40 następnych lat – w 1949 roku oficjalnie włączono ją w skład nowej metropolii. W tym samym roku wybudowano także pomnik 60 założycieli Tel Awiwu.
Do katastrofy doszło rankiem 6 grudnia 1917 roku w mieście portowym Halifax w kanadyjskiej prowincji Nowa Szkocja. Około godziny 8.45 w zatoce Bedford Basin nastąpiło zderzenie francuskiego frachtowca „Mont-Blanc” – wiozącego 2653 tony materiałów wybuchowych (w tym m.in. kwas pikrynowy) oraz cieczy łatwopalnych, takich jak benzen – z pływającym w czarterze norweskim parowcem „Imo”.
W wyniku zderzenia obu jednostek na pokładzie frachtowca wybuchł pożar. Załodze nie udało się go opanować, więc kapitan rozkazał ewakuację z pokładu. Gdy załoga opuszczała „Mont-Blanc”, na nabrzeżu zaczęli gromadzić się gapie oraz członkowie obsługi portu nieświadomi, jakie czyha na nich niebezpieczeństwo.
Gdy płomienie dotarły do ładowni, rozległa się wielka eksplozja o mocy 3 tysięcy ton TNT, a więc 20% tego, co zostało zrzucone na Hiroszimę 28 lat później.
W wyniku wybuchu zginęło blisko 2 tysiące osób (dokładna liczba nie jest znana), około 9000 osób zostało rannych, u 600 osób stwierdzono uszkodzenia oczu, z czego 38 straciło wzrok na zawsze. Fala uderzeniowa zniszczyła wszystkie zabudowania w promieniu 800 m oraz uszkodziła tysiące budynków w całym mieście w promieniu 2600 m od miejsca eksplozji.
Dobra, dobra. Chwila. Chcesz sobie skomentować lub ocenić komentujących?
Zaloguj się lub zarejestruj jako nieustraszony bojownik walczący z powagą