Tym razem nasza wędrówkę rozpoczniemy w amerykańskim Seattle, po drodze zahaczymy autobusem o Holandię i lotnisko w Rio de Janeiro, poznacie japońskich "Spidersów", a podróż zakończymy we Lwowie.
27 marca 1964 o godzinie 17:36 na Alasce doszło do potężnego trzęsienia ziemi o magnitudzie 9,2 w skali Richtera. W wyniku
trzęsienia wielkopiątkowego zginęło 131 osób - 9 w największym mieście 49. stanu USA - Anchorage i 122 wskutek uderzeń wielkich fal tsunami. 106 osób poniosło śmierć na terenie stanu Alaska, 16 - poza jego granicami.
Wiele większych miast, jak Kodiak, Seward czy Valdez zostało totalnie zniszczonych i musiały być praktycznie odbudowane od zera. Fala tsunami dotarła także do wybrzeży innych stanów oraz Kanady, niszcząc przybrzeżne zabudowania. Najwyższą wysokość fali odnotowano w niewielkiej zatoce Valdez – 67 m.
Jim Rice występował przez 16 sezonów w drużynie Boston Red Sox na pozycji lewozapolowego i jako designated hitter. Zadebiutował w MLB 19 sierpnia 1974 roku, a w 1975 roku w głosowaniu na najlepszego debiutanta zajął 2. miejsce. Ośmiokrotnie był wybierany do najlepszej drużyny ligi All-Star. W 1978 oku został wybrany najwartościowszym zawodnikiem (MVP) Major Baseball League. W 2009 roku został wprowadzony do Galerii Sław (Baseball Hall of Fame), a #14 (numer widniejący na jego koszulce) został zastrzeżony przez drużynę z Bostonu.
Tego dnia czteroletni Jonathan wraz ze swoim ojcem Tomem i dwuletnim braciszkiem wybrali się na stadion Red Soxów. Mieli świetne miejsca, tuż za pierwszą bazą. W czwartej zmianie Dave Stepelton z Bostonu uderzył piłkę na aut i ta poleciała prosto w trybuny.
Widząc, że mały chłopczyk został bardzo mocno uderzony w głowę, Jim Rice podjął błyskawiczną decyzję. Wybiegł z ziemianki, chwycił na ręce Jonathana i zabrał go do klubowego gabinetu lekarskiego, skąd malec błyskawicznie został przetransportowany do Szpitala Dziecięcego w Bostonie, gdzie przeszedł błyskawiczną operację, aby zmniejszyć ciśnienie spowodowane obrzękiem mózgu. Mały Jonathan spędził w szpitalu pięć dni, ale na szczęście, dzięki szybkiej reakcji Rice'a i lekarzy, w pełni doszedł do siebie. Jedyną pamiątką tamtego wydarzenia jest blizna nad lewym okiem.
W 1975 roku mieszkający w Nowym Jorku inżynier, wynalazca, ale przede wszystkim wielki entuzjasta radia Ken Schaffer był świadomy ograniczeń istniejących wówczas systemów bezprzewodowych. Przy współpracy z firmą Vega starał się ulepszyć ówczesny sprzęt, aby można było go wykorzystać np. podczas występów koncertowych. Schaffer-Vega Diversity System (SVDS) połączył kilka nowych technologii, aby stworzyć system bezprzewodowy, który był w dużej mierze odporny na częste zaniki sygnału, sygnały zakłócające i ograniczony zakres dynamiczny poprzednich systemów bezprzewodowych.
Schaffer zaprojektował pierwszą gitarę bezprzewodową (1976), a następnie mikrofon bezprzewodowy (1977). Firma Schaffer-Vega wyprodukowała około tysiąca systemów bezprzewodowych, które kosztowały w detalu 4400 dolarów każdy. Wśród pierwszych zespołów, które korzystały z SVDS, były m.in. Rolling Stones, KISS i AC/DC oraz David Gilmour z Pink Floyd.
Ponadto NASA wykorzystała bezprzewodowe mikrofony Schaffera do poprawy komunikacji głosowej z astronautami.
Po powrocie z Niemiec rodzina O'Neala osiedliła się w San Antonio w Teksasie. W wieku 16 lat O'Neal miał już 2,08 metra wzrostu i zaczął grać w koszykówkę w liceum Roberta G. Cole'a. Dzięki dominacji podkoszowej
The Shaq Attack jego zespół w ciągu dwóch lat odniósł 68 zwycięstw przy zaledwie jednej porażce. Jego rekord 791 zbiórek w sezonie 1988-89 pozostaje niepobity do dziś. Już wówczas O'Neal miał tendencję do oddawania rzutów tzw. haków, dzięki którym porównywano go do samego Kareema Abdul-Jabbara. Zainspirowało to późniejszego czterokrotnego mistrza NBA do noszenia tego samego numeru koszulki co Abdul-Jabbar – numeru 33.
The Spiders to japoński zespół rockowy założony w Tokio w 1961 roku, jako jedna z wiodących grup gatunku Group Sounds.
Członkami zespołu byli Hiroshi „Monsieur” Kamayatsu (gitara rytmiczna i wokalista), Jun Inoue (piosenkarz), Masaaki Sakai (tamburyn i wokalista), Shochi Tanabe (perkusja), Takayuki Inoue (gitara prowadząca i wokalista), Mitsuru Kato (gitara basowa) i Katsuo Ōno (gitara stalowa i organy elektroniczne). Mieli wiele przebojowych singli, nakręcili filmy fabularne i byli popularni na przełomie lat 60. i 70. w Japonii. Odbyli tournee po Europie w 1966, a w1967 roku odwiedzili Stany Zjednoczone.
Ich najlepiej sprzedającym się albumem był „Yuhiganaiteiru”, który sprzedał się w ponad 1,2 miliona egzemplarzy i otrzymał status złotej płyty.
Pogrzeb Marii
Konopnickiej był jedną z największych i najważniejszych uroczystości
żałobnych w dziejach Lwowa. Tego dnia ustały prace w warsztatach i odwołano zajęcia w szkołach. W pogrzebie wzięło udział ponad 50 tysięcy lwowian,
którzy zebrali się nie tylko dla uczczenia wybitnej i powszechnie
uznanej pisarki, lecz także w celu zamanifestowania swoich
dążeń niepodległościowych. Był to bowiem okres, w którym zdawano sobie
sprawę z nieuchronności wybuchu poważnego konfliktu zbrojnego, mogącego
zmienić dotychczasową mapę Europy. W podobnej atmosferze, w Krakowie, obchodzono w lipcu tego samego roku 500. rocznicę rocznicę bitwy pod
Grunwaldem.
U wrót cmentarnych młodzież akademicka wzięła trumnę na ramiona i poniosła ją do tymczasowego miejsca spoczynku: do grobowca świętej pamięci prezydenta miasta, Michalskiego. Po odprawieniu przez duchowieństwo modłów, mowę pogrzebową wygłosił Jan Kasprowicz.
Kilka
lat po śmierci Marii Konopnickiej trumnę z jej ciałem przeniesiono do
nowego grobu na cmentarzu Łyczakowskim. Popiersie nagrobne wykonała Luna
Dexlerówna. Na cokole wyryto fragment wiersza poetki:
...
Proście wy Boga o takie mogiły
Które łez nie chcą, ni skarg, ni żałości
Lecz dają sercom moc czynu, zdrój siły
Na dzień przyszłości...
Dobra, dobra. Chwila. Chcesz sobie skomentować lub ocenić komentujących?
Zaloguj się lub zarejestruj jako nieustraszony bojownik walczący z powagą