#1. Alfredo Di Stefano pali papierosa na ławce Realu Madryt, Hiszpania, 1964 rok.

Alfredo Stefano Di Stefano Laulhe to hiszpański piłkarz argentyńskiego pochodzenia. Po zakończeniu kariery zawodowej pracował jako trener. Grał dla River Plate, Huracan, Millonarios, Realu Madryt i Espanyolu.

Jako piłkarz był dwukrotnym mistrzem Argentyny, trzykrotnym mistrzem Kolumbii i ośmiokrotnym zwycięzcą mistrzostw Hiszpanii. Di Stefano wygrał raz Puchar Kolumbii, Puchar Hiszpanii i Puchar Interkontynentalny. Dwukrotnie zdobył Mały Puchar Świata i pięciokrotnie Puchar Europy. Jako trener Alfredo zdobył dwa mistrzostwa Argentyny, jedno mistrzostwo Hiszpanii, jeden Superpuchar Hiszpanii i jeden Puchar Zdobywców Pucharów UEFA.

Di Stefano był królem strzelców ligi argentyńskiej, dwukrotnie najlepszym strzelcem ligi kolumbijskiej oraz pięciokrotnie zdobył tytuł najlepszego strzelca w lidze hiszpańskiej. Dwukrotnie zdobył Złotą Piłkę, nagrodę dla najlepszego piłkarza Europy, a czterokrotnie został najlepszym sportowcem w Hiszpanii.

#2. Baba Anujka, Ana di Pistonja, lata 20. XX wieku.

Interesowała się chemią i medycyną. Znała pięć języków i zyskała, jak na ówczesne czasy, bardzo wysokie wykształcenie. Miała stać się mizantropką po tym, jak w wieku 20 lat została uwiedziona przez młodego austriackiego oficera, który zostawił ją ze złamanym sercem i... syfilisem.
Poślubiła dużo starszego właściciela majątku ziemskiego Pistowa, z którym miała jedenaścioro dzieci, jednak tylko jedno z nich dożyło pełnoletności. Po 20 latach, zostawszy wdową, Anujka powróciła do młodzieńczych zainteresowań i w jednym ze skrzydeł swojego domu urządziła laboratorium.
Pod koniec XIX wieku zyskała u miejscowych opinię lekarki uzdrowicielki i zielarki, u której wszyscy szukali pomocy. Sporządzała eliksiry, mikstury i leki. Jednakże jej "popisowym" przepisem były "eliksiry miłości", czy też "magiczne wody". Kobiety mające problemy małżeńskie kupowały od niej te mikstury, a ich małżonkowie żegnali się z życiem po około tygodniu. W latach 20. XX wieku miała nawet swoją "agentkę marketingową", Stanę Momirow, która naganiała jej klientki.
Agentka sama zresztą korzystała z magicznych płynów "baby Anujki". Otruła swojego męża, a gdy ponownie wyszła za mąż, podejrzanemu zatruciu i w efekcie śmierci uległ bogaty stryj mężczyzny. Policja szybko nabrała podejrzeń, a na przesłuchaniu Stana szybko wydała Anę.
Pierwsze oskarżenia i proces miały miejsce w 1914 roku, ale wówczas nie udało się udowodnić jej winy. Została ponownie aresztowana 15 maja 1928 roku, wraz ze swoją "agentką" oraz kilkoma innymi "klientkami". Ze względu na swój bardzo podeszły wiek (miała już około 90 lat) została skazana na 15 lat ciężkiego więzienia za współudział w morderstwach.
Według części źródeł Anujka w 1936 roku, w wieku 98 lat, została zwolniona z więzienia i zmarła zamroczona demencją starczą po dwóch latach w swoim domu we Vladimirowcu. Inna wersja głosi, że przebywała w więzieniu w Požarevacu do momentu inwazji nazistowskich Niemiec na Serbię w kwietniu 1941 roku, kiedy to została wyzwolona z lochu przez Niemców. Miała umrzeć na wolności w wieku 104 lat.
Przypisuje jej się morderstwo (dokładniej współudział, bo sama nie podawała trucizny zawierającej arszenik) od 50 do 150 mężczyzn.

#3. Sigourney Weaver karmi "Obcego" na planie filmu "Obcy: Przebudzenie", 1996 rok.

#4. Członkowie gangu Peaky Blinders na meczu piłki nożnej Brighton-Watford, 1920 rok.

#5. Twórcy South Park, Trey Parker i Matt Stone, przebrani za Jennifer Lopez i Gwyneth Paltrow na rozdaniu Oscarów, Los Angeles, 2000 rok.

#6. Pisarz, krytyk kulinarny, kanibal i nekrofil Issei Sagawa ze swoim prawnikiem, Paryż, 1981 rok.

Jako student literatury angielskiej na Sorbonie w 1981 roku zaprosił swoją koleżankę Renée Hartevelt z Holandii na kolację połączoną z dyskusją na temat literatury. Zastrzelił ją, zgwałcił jej zwłoki i zjadł je w przeciągu dwóch następnych dni.
Biegli psychiatrzy uznali, że stan umysłu Sagawy dyskwalifikuje go od wzięcia udziału w procesie, a jego bogaty ojciec, Akira Sagawa, doprowadził do jego ekstradycji do Japonii, gdzie został wypuszczony ze szpitala psychiatrycznego po 18 miesiącach.
Sagawa stał się narodowym pseudo-celebrytą, zwłaszcza ze względu na brak skruchy i swobodny stosunek do całej sprawy, a nawet upajanie się swoim aktem kanibalizmu. Napisał kilka wysokonakładowych nowel i wystąpił w przynajmniej jednym filmie, erotycznym dramacie "Shisenjō no aria" ("Sypialnia"). Po dziś dzień pisze własną kolumnę dla jednego z japońskich brukowców.

#7. "Na jednej z dzikich plaż". Niemcy, 1946 rok.

#8. Jackie Chan podczas "Koncertu dla demokracji w Chinach", który odbył się 27 maja 1989 roku w Hong Kongu.

Koncert, na którym wystąpiło kilkudziesięciu wykonawców, oglądało na żywo od 500 tysięcy do miliona widzów i trwał on 12 godzin. Udało się zebrać około 1,5 miliona dolarów na rzecz studentów protestujących w Pekinie.
4 czerwca władze chińskie otworzyły ogień do protestujących i za pomocą czołgów rozpędziły demonstrantów. Szacuje się, że zginęło wówczas około 2500 osób.

#9. Verne Muskopf, pielęgniarka ze szpitala św. Antoniego przy South Grand Boulevard i Chippewa Street, pomaga pacjentowi w "żelaznych płucach" (respirator generujący podciśnienie) Louisowi Abercrombie zapalić papierosa, listopad 1949 roku.

#10. Dwaj niemieccy żołnierze i mieszkaniec bułgarskiej wsi Popowo, 1941 rok.

#11. Niemieckie okręty podwodne U-530 i U-977 poddają się u wybrzeży Argentyny, 1945 rok.

Jednostka U-977 została zwodowana 31 marca 1943 roku. Miesiąc później rozpoczęła służbę w Kriegsmarine i do stycznia 1945 roku prowadziła działalność szkoleniową na Bałtyku. Po kapitulacji Niemiec odbyła rejs do Argentyny, gdzie gdzie została internowana 17 sierpnia 1945 roku, po czym została przekazana Stanom Zjednoczonym.
13 listopada 1946 roku jednostka została zatopiona jako ćwiczebny okręt-cel. Z rejsem okrętu związane są spekulacje, że przewiózł do Ameryki Południowej żywego Adolfa Hitlera.
Załoga U-530 została internowana w lipcu 1945 roku. Okręt przekazano do Stanów Zjednoczonych, gdzie został zatopiony 28 listopada 1947 roku.
Dowództwo Argentyńskiej Marynarki Wojennej opublikowało oficjalny komunikat, w którym stwierdzało, że na pokładzie okrętów nie było żadnych przywódców hitlerowskiej III Rzeszy ani wysokich rangą oficerów, a okręty te przed internowaniem nie zatrzymały się nigdzie u wybrzeży Argentyny.

#12. Aktorki występujące w filmie „Krzyk 2” podczas sesji zdjęciowej do magazynu Rolling Stone, 1997 rok.

Na fotografii od lewej strony stoją: Heather Graham, Neve Campbell, Jada Pinkett-Smith, Sarah Michelle-Gellar oraz Tori Spelling.

#13. Niemiecki oficer kolonialny skacze na grzbiecie oswojonej zebry, Afryka Wschodnia, 1910 rok.

#14. Nauczycielka Christa McAuliffe obserwuje udany start promu kosmicznego Challenger, 30 października 1985 roku.

Dzień później, 1 listopada 1985 roku, Christa zakwalifikowała się do korpusu astronautów NASA jako kandydatka na specjalistę misji-edukatora. Znalazła się wśród 10 spośród 11 000 nauczycieli, którzy przystąpili do eliminacji. 19 listopada 1985 roku wiceprezydent USA George H.W. Bush ogłosił, że to właśnie ona została wybrana spośród wąskiej grupy 10 nauczycieli. Miała być pierwszą osobą reprezentującą ten zawód, która znalazła się w kosmosie. Zyskała sławę i występowała w wielu programach telewizyjnych.
Wraz z resztą 7-osobowej załogi zginęła dokładnie 73 sekundy po starcie wahadłowca Challenger z Przylądka Canaveral 28 stycznia 1986 roku.

#15. Piesi, złapani na przejściu przez jezdnię w niedozwolonym miejscu, musieli w ramach kary stać przez 30 minut w tzw. "boksie wstydu", Korea Południowa, 18 października 1975 roku.

#16. Żołnierze Żydowskiej Brygady, Włochy, 1945 rok.

Tworzenie formacji rozpoczęło się 20 września 1944 roku. Liczyła ona 5-5,5 tys. żołnierzy pochodzenia żydowskiego, pochodzących z kilkudziesięciu krajów z całego świata, w tym uciekinierów z krajów podbitych przez Niemców. Na jej czele stanął brygadier Ernest Benjamin, który był kanadyjskim Żydem.
Do hymnu jednostki wykorzystano melodię „Marsza Pierwszej Brygady”. Po początkowym szkoleniu w Egipcie formacja została przerzucona do południowych Włoch, gdzie przeszła bardziej intensywne ćwiczenia. Żydzi 5 marca 1945 weszli do walki z Niemcami w ramach brytyjskiej 8 Armii. Objęli pozycje obronne nad rzeką Senio w rejonie miejscowości Alfonsine. . Od 14 do 21 kwietnia tego roku uczestniczyli w walkach o Bolonię jako rezerwa X Korpusu.
Po zakończeniu wojny stacjonowali w Tarvisio, leżącym przy zbiegu granic włoskiej, austriackiej i jugosłowiańskiej. Zajmowali się wówczas przede wszystkim pomocą Żydom ocalałym z Holocaustu, którzy chcieli przedostać się do Palestyny.

#17. Hugo Gutmann, niemiecki oficer żydowskiego pochodzenia, który, jako dowódca podczas I wojny światowej, rekomendował Adolfa Hitlera do odznaczenia Żelaznego Krzyża. Fotografia wykonana w 1918 roku.

Od 29 stycznia do 31 sierpnia 1918 był bezpośrednim przełożonym Adolfa Hitlera. W późniejszym okresie, widząc męstwo podkomendnego na polu walki, polecił go do najwyższego jak na stopień Hitlera (Gefreiter, kapral) odznaczenia wojskowego, Krzyża Żelaznego Pierwszej Klasy.
W 1919 roku został zdemobilizowany z armii niemieckiej, ożenił się i doczekał się dwójki dzieci. W latach dwudziestych Gutmann prowadził sklep z meblami biurowymi w Norymberdze.
Jesienią 1933 roku wystąpił o przyznanie mu emerytury wojennej dla weteranów, którą przyznano mu dzięki specjalnym dekretom prezydenta Hindenburga, chroniącym żydowskich weteranów wojny. W wyniku wprowadzenia ustaw norymberskich w 1935 roku Gutmann utracił obywatelstwo niemieckie i został usunięty z grona weteranów wojennych, nadal jednak otrzymując emeryturę (prawdopodobnie dzięki osobistemu wstawiennictwu Hitlera).
W 1938 roku został aresztowany przez Gestapo, jednak szybko zwolniony, dzięki personelowi SS, który znał jego przeszłość. Rok później wraz z rodziną wyjechał do Belgii. W 1940 roku wyemigrował do Stanów Zjednoczonych, tuż przed inwazją III Rzeszy na Niderlandy. Po zakończeniu II wojny światowej zamieszkał w Saint Louis, pracując jako handlarz maszynami do pisania. Zmarł 22 czerwca 1962 roku w San Diego.

#18. Brytyjscy spadochroniarze, którzy dobrze się bawią czytając hasła wypisane na boku ich samolotu po lądowaniu w Normandii, 6 czerwca 1944 roku.

Napis na boku samolotu:

Kanał [Angielski] was zatrzymał, ale nas nie.

#19. Cindy Crawford dla amerykańskiego Vogue, czerwiec 1991 roku.

#20. Zdjęcie z Instagrama Cezarego Pazury, plan filmu "Psy", 1991 rok.

Wow! Takie zdjęcie dostałem. Wtedy w ogóle nie przywiązywałem wagi do „pamiątek”. Nawet mnie to irytowało. Nie było komórek, selfie, trzeba było się ustawić i „zapozować”... strata czasu. Życie stygło... A teraz łezka się w oku kręci. Pamiątka z bankietu po filmie „Psy” Władka Pasikowskiego. A nie!!! To 500. klaps. Strzelanina w hotelu... Chyba 1991 rok.

W poprzednim odcinku