#1. Katastrofa w Texas City, 16 kwietnia 1947 roku.

Katastrofa spowodowana została pożarem, a następnie eksplozją około 2300 ton saletry amonowej w ładowniach francuskiego statku s/s „Grandcamp” w porcie w Texas City. W rezultacie wybuchu zginęło 581 osób, a wiele tysięcy odniosło rany i obrażenia.
Wypłynięcie „Grandcampa” było opóźnione przez nieterminową dostawę saletry amonowej do portu, więc 16 kwietnia kazano dokerom rozpocząć załadunek o godzinie 7.00 zamiast 8.00, jak było przyjęte w tym porcie – jednakże nie poinformowano o tym obsługi magazynów portowych, która otworzyła je jak co dzień o godzinie 8. W rezultacie dokerzy od 7.00 do 8.00 czekali na pokładzie, paląc papierosy przy otwartych lukach ładowni (było to zabronione, ale kierownik dokerów nie egzekwował zakazu palenia). O 8.00 dostarczono nawóz i dokerzy rozpoczęli załadunek. Około godziny 8.10 w jednej z ładowni „Grandcampa” pojawił się najpierw dym, a potem ogień.
Próby ugaszenia pożaru wodą pitną i gaśnicami zakończyły się niepowodzeniem i dokerzy opuścili ładownię. Wraz z rozszerzaniem się pożaru z wnętrza statku zaczęły dochodzić odgłosy niewielkich eksplozji, najprawdopodobniej amunicji karabinowej lub pistoletowej.
Przed 9.00 dowódca statku po naradzie z kierownikiem dokerów kazał puścić do ładowni parę pod ciśnieniem w celu ugaszenia ognia bez uszkodzenia ładunku. Decyzja ta wynikła z tego, że po ugaszeniu pożaru należało wyładować zniszczoną część ładunku i zastąpić ją niezniszczoną, a wszystkimi kosztami byliby obciążeni dokerzy.
Zarówno kapitan statku, jak i kierownik dokerów chcieli zminimalizować zniszczenia, bo pierwszy z nich chciał jak najszybciej wypłynąć, a drugi chciał jak najmniej płacić. Gorąca para spowodowała jednak gwałtowną reakcję chemiczną, podczas której azotan amonu zaczął zmieniać się w parę wodną i podtlenek azotu, co gwałtownie zwiększyło temperaturę, doprowadzając do punktu krytycznego, i pożar zaczął się rozszerzać.
Pożar przyciągnął licznych gapiów stojących wzdłuż nabrzeży w – jak im się zdawało – bezpiecznej odległości. Równocześnie do statku dotarli strażacy zaalarmowani widokiem dymu, a potem ognia. Strażacy rozpoczęli gaszenie pożaru, ale okazało się, że woda z powodu wysokiej temperatury paruje, zanim dotrze do płonącej ładowni.
O 9.12 azotan amonu osiągnął temperaturę krytyczną 454°C. Statek natychmiast eksplodował, powodując ogromne zniszczenia i zabijając setki ludzi. Siła eksplozji wywołała lokalne tsunami, którego fala zmyła brzegi, porywając stojących tam gapiów; znajdujące się na brzegu rafinerie ropy stanęły w płomieniach. Krążącym nad portem samolotom siła podmuchu pourywała skrzydła, w odległym o 16 km Galveston przewracała ludzi na ulicach. W Houston, odległym o 60 km, popękały szyby w oknach. Wstrząs dało się odczuć nawet w Luizjanie (400 km).
Oficjalnie podano, że liczba ofiar wyniosła 581 osób, ponieważ tyle udało się znaleźć ciał.
Uważa się jednak, że wiele ofiar śmiertelnych spłonęło i zostało spopielonych w wysokiej temperaturze lub zostało rozszarpanych na strzępki, szczególnie jeśli znajdowały się w bezpośrednim pobliżu „Grandcampa”.

#2. Fotograf Charles Clyde Ebbets przy pracy, lata 30. XX wieku.

Charles Ebbets jest autorem słynnej fotografii Lunch atop a Skyscraper wykonanej podczas budowy Rockefeller Center w Nowym Jorku.W 1939 roku zorganizował zebranie, na którym powołano Miami Press Photographers Association. Został wybrany jego pierwszym prezesem.W czasie II wojny światowej pracował w w ośrodku szkoleniowym lotnictwa Embry-Riddle Aeronautical Institute szkolącym kadry dla USAF oraz RAF. Po wojnie wrócił do Miami i pracował jak fotograf, dostarczając zdjęcia do gazet, magazynów i różnych publikacji. Na emeryturę przeszedł w 1962 roku.

#3. Zakrwawiony protestujący dyskutuje z białoruską milicją, Mińsk, 1996 rok.

"Mińska wiosna” lub „białoruska wiosna” to seria masowych protestów ulicznych w latach 1996–1997 przeciwko coraz bardziej autorytarnemu prezydentowi Łukaszence.
Protesty wywołało referendum konstytucyjne w sprawie zmian w Konstytucji Białorusi z 1994 roku. Referendum zostało ogłoszone w wyniku sporu między prezydentem Łukaszenką a wybranym parlamentem, XIII Radą Najwyższą, w związku z propozycją prezydenta zmiany konstytucji w celu przedłużenia jego kadencji z pięciu do siedmiu lat, powołania drugiej izby ustawodawczej, której członkowie mieliby zostać powołani przez prezydenta i ograniczyć uprawnienia Trybunału Konstytucyjnego.

#4. 21-letni Bob Marley ze swoją narzeczoną Alpharitą "Ritą" Anderson na ich ślubie. Kingston, Jamajka, 1966 rok.

Tuż po ślubie Marley adoptował 1,5-roczną córeczkę Rity, Sharon. Para doczekała się czwórki dzieci. Dodatkowo Marley, na boku, był ojcem siedmiorga (!) dzieci z innymi kobietami. Jego najmłodsza pociecha Makeda Marley przyszła na świat 30 maja 1981 roku, a więc 19 dni po śmierci artysty.

#5. Debbie Harry dla magazynu Vogue, 1994 rok.

#6. Uczestniczki Miss Rosji, 1993 rok.

#7. Osoby, które przeżyły katastrofę lotniczą w Andach w 1972 roku. Pasażerowie uciekali się do kanibalizmu, aby przetrwać 72 dni na śniegu.

Samolot Fairchild FH-227, należący do Urugwajskich Sił Powietrznych i przenoszący na swym pokładzie drużynę rugbystów wraz z członkami ich rodzin, rozbił się w Andach. Spośród pasażerów ci, którzy nie zginęli bezpośrednio wskutek zderzenia z górą, zmuszeni byli przeżyć 72 dni w bardzo trudnych warunkach – na wysokości ponad 3600 metrów nad poziomem morza, w niskiej temperaturze i bez żywności.
Pośród 45 osób na pokładzie, 12 nie przeżyło katastrofy, kolejnych 5 zmarło pierwszej nocy lub następnego dnia z powodu odniesionych obrażeń. Ósmego dnia zmarła kolejna osoba, a ciało pięciorga znaleziono 11 dni od katastrofy.
W miejscu katastrofy nie było żadnych roślin ani zwierząt. W tej sytuacji grupa pasażerów podjęła zbiorową decyzję, że aby przeżyć, muszą jeść ciała zmarłych towarzyszy.

#8. Ciało rosyjskiego poety Władimira Majakowskiego znalezione w jego mieszkaniu w Moskwie, 14 kwietnia 1930 roku.

12 kwietnia 1930 roku Majakowski był widziany po raz ostatni publicznie: wziął udział w dyskusji na sowieckim spotkaniu na temat proponowanego prawa autorskiego. 14 kwietnia 1930 roku jego ówczesna partnerka, aktorka Weronika Połońska, zamykając drzwi jego mieszkania, usłyszała strzał. Wbiegła do środka i znalazła leżącego na podłodze poetę, który najwyraźniej oddał strzał prosto w swoje serce.
Odręczny list napisany tuż przed śmiercią brzmiał: „[...]Umrę, ale nikogo za to nie obwiniajcie i proszę, nie plotkujcie. Zmarły strasznie nie lubił takich rzeczy. Mamo, siostry, towarzysze, wybaczcie mi - to jest nie dobra metoda (innym nie polecam), ale nie ma dla mnie innego wyjścia. Lily - kochaj mnie. Towarzyszu Rządzie, moja rodzina składa się z Lily Brik, mamy, moich sióstr i Weroniki Witoldowej Połońskiej. Jeśli możesz zapewnić im przyzwoite życie, dziękuję".
Istnieją dwie przyczyny samobójstwa Majakowskiego. Jedni uważają, że autor zastrzelił się z powodu swojej miłości do Połońskiej, która nie chciała dla poety zostawić swojego męża, mimo iż od dwóch lat byli kochankami. Inni uważają, że zawinił kryzys osobowościowy artysty.

#9. Wrak helikoptera na lądowisku dla helikopterów Pan Am Building, 16 maja 1977 roku.

16 maja 1977 roku podwozie śmigłowca Sikorsky S-61L (N619PA) uległo awarii podczas zabierania pasażerów z dachu budynku Pan Am i maszyna przewróciła się na bok. Wirujące łopaty wirnika głównego zabiły czterech pasażerów czekających na wejście na pokład (w tym reżysera filmowego Michaela Findlaya). Jedna osoba na dachu została ranna. Części złamanego ostrza spadły na Madison Avenue, zabijając jedną osobę i raniąc ciężko inną. Wypadek przyspieszył zamknięcie heliportu na dachu wieżowca.

#10. Eskadra B-17 Latających Fortec z 398. Grupy bombowców podczas swojego 188. lotu bojowego - nalotu na Neumünster w Niemczech, 13 kwietnia 1945 roku.

#11. Proklamacja Drugiej Republiki Hiszpańskiej, Plaza del Sol w Madrycie, 14 kwietnia 1931 roku.

#12. „Żegnaj, Afganistanie!” napis w cyrylicy ułożony z nabojów do karabinu AK74, 1989 rok.

#13. Jedyne znane i zweryfikowane zdjęcie salonu restauracyjnego pierwszej klasy RMS Titanic, 1912 rok.

Zdjęcie zrobione przez Francisa Browne'a 10 lub 11 kwietnia 1912 roku. Fotograf wysiadł ze statku w Irlandii przed fatalną w skutkach podróżą transatlantycką.
W kwietniu 1912 roku Francis otrzymał od swojego wuja prezent: bilet na dziewiczy rejs RMS Titanic z Southampton w Anglii do Queenstown w Irlandii przez Cherbourg we Francji. Do Southampton udał się przez Liverpool i Londyn, wsiadając na pokład Titanica po południu 10 kwietnia 1912 roku. Zakwaterowany został w kabinie A-37.
Browne zrobił dziesiątki zdjęć na pokładzie Titanica tego dnia i następnego ranka; zrobił zdjęcia sali gimnastycznej, sali Marconiego, jadalni pierwszej klasy, własnej kabiny oraz pasażerów spacerujących po pokładach. Uchwycił ostatnie znane zdjęcia wielu członków załogi i pasażerów, w tym kapitana Edwarda J. Smitha, kierownika sali gimnastycznej T. W. McCawleya, inżyniera Williama Parra, majora Archibalda Butta, pisarza Jacques'a Futrelle'a i wielu pasażerów trzeciej klasy, których nazwiska są nieznane.
Podczas rejsu na Titanicu Browne zaprzyjaźnił się z parą amerykańskich milionerów, którzy siedzieli przy jego stole w pierwszej klasie jadalni liniowca. Zaproponowali, że zapłacą za podróż do Nowego Jorku i z powrotem w zamian za spędzenie przez Browne'a podróży do Ameryki w ich towarzystwie. Browne wysłał telegrafem wiadomość swojemu przełożonemu, prosząc o pozwolenie na kontynuowanie podróży, ale odpowiedź brzmiała jednoznacznie: „ZŁAŹ Z TEGO STATKU!”.
Browne opuścił Titanica, kiedy zacumował w Queenstown, i wrócił do Dublina, aby kontynuować swoje studia teologiczne

#14. Kurt Cobain i Courtney Love, 1989 rok.

#15. Elżbieta, jeszcze księżniczka i jej mąż, książę Filip, z watykańskimi oficjelami, 13 kwietnia 1951 roku.

#16. 8 kwietnia 1928 roku uchwałą Wszechrosyjskiego Centralnego Komitetu Wykonawczego kościół w ZSRR został pozbawiony osobowości prawnej.

#17. Lokomotywy parowe w Camden Town, Londyn, sierpień 1938 roku.

#18. Wieczór kawalerski księcia Filipa, 1947 rok.

#19. Teddy Roosevelt i William Taft, 1909 rok.

Za prezydentury Theodore’a Roosevelta Taft dwukrotnie odrzucił nominację do Sądu Najwyższego, lecz w 1904 przyjął ofertę objęcia stanowiska sekretarza wojny. Taft marzył o stanowisku prezesa Sądu Najwyższego, ale urzędujący 74-letni Melville Fuller ani myślał przejść na emeryturę. Pod naciskiem rodziny i przyjaciół Taft zdecydował się ubiegać o fotel prezydenta w wyborach w 1908 roku. Dzięki wpływom, protekcji i gorącemu poparciu za strony Roosevelta Taft uzyskał nominację na konwencji Partii Republikańskiej w czerwcu 1908 w Chicago. Wybory wygrał, zyskując 7,5 miliona głosów, podczas gdy jego kontrkandydat William Bryan zyskał o milion głosów mniej.
W 1912 Taft starał się o ponowną nominację swojej partii w wyborach prezydenckich. Jednak wyzwanie rzucił mu jego dawny mentor, Theodore Roosevelt, zawiedziony prowadzoną przez Tafta polityką. Urzędujący prezydent uzyskał nominację w pierwszym głosowaniu, natomiast Roosevelt wystartował w wyborach z ramienia własnego ugrupowania – Partii Postępowej. W efekcie elektorat republikański został podzielony. W oficjalnych wyborach Roosevelt uzyskał około 600 tysięcy głosów więcej od Tafta, aa zwycięzcą wyborów został... kandydat Partii Demokratycznej, Woodrow Wilson.

#20. Barbara Brylska w Moskwie, 1967 rok.

W poprzednim odcinku