Rozkoszne diabełki XXXI

 - Nie martw się, niedługo już umrzesz, to cię zakopiemy i takie piękne kwiatki będziemy na tobie sadzić.

by Talknow 

* * * * *

Kiedy nasz syn Szymon miał 3 lata pewnego razu zobaczył, jak jego mama siusia. Przyszedł do mnie i z poważną mina stwierdził : 
- Musimy nauczyć mamusię robić siusiu , bo tak , to nam do kibelka kiedyś wpadnie.

by Stan1968

* * * * *

Wszystko działo się jak mój syn miał 4 lata i jeszcze w pieluchach chodził. Przyjechaliśmy do mojej siostry, która miała taką małą córeczkę. Jako, że bobasek był rozkoszny od razu zacząłem się z nią bawić. Wtedy podszedł do mnie mój syn i powiedział:
- Jeszcze raz ją weźmiesz na kolana to Ci dojebe.
Mnie i żonę zatkało na parę minut.

by Niezarejestrowany

* * * * *

Lata temu całe moja kuzykna, wówczas kilkuletnia, na widok księdza siedzącego w zakratowanym konfesjonale poważnie zadała pytanie:
- Czy tam jest więzienie?
Księdzu śmiać się nie wypadało ale przez kilka minut musiał tłumić drgawki.

by Falszywyemail

* * * * *

Uczymy Krzysia (lat 5) skomplikowanych praw botaniki:
- Krzysiu, gdzie rosną jabłka?
- Na jabłonkach.
- A żołędzie?
Chwila zastanowienia. Ciężka praca myślowa.
- Na żołądkach!

by Dziobas

* * * * *

A do końca zabawai nas najfajniejsza para serii Konwalia i jej synek - Olaf!

Młode ma pasowanie. Na ucznia zresztą. W związku z powyższym ma wyryć na pamięć idiotyczny wiersz o tym, że „fajnie jest być uczniem” (przy tych słowach Olo konsekwentnie udaje, że puszcza pawia). Uczymy się od paru dni tego debilizmu, ja nie daję po sobie poznać, co mam ochotę zrobić z takimi wierszykami. Wczoraj – wrzask, bo on chce bajkę, a nie wiersz. „Idą pierwszaki, dawniej maluchy…” – powtarzam tempo i już wiem, że nauczyłam się na pamięć ja zamiast dzieciaka.
Dzisiaj od rana zapieprz.
- Idą pierwszaki, dawniej maluchy - mantruję, a młode za mną. Za godzinę, k..wa, próba generalna. – Ida pierwszaki… 
Nagle Ola zamilkł na moment.
- Co jest? – pytam
- Pomyliłem się trochę. Miałem się nauczyć innego wiersza. Takiego, że na razie jesteśmy paziami…

* * * * *

Młode zbiera namiętnie kapsle. W kapslach jest cały dom, wszystkie kieszenie, talerze i w ogóle. Miał też obiecane kapsle z klubu, gdzie piwo idzie na miliardy butelek. No i wczoraj gwarzymy z facetem, który ma zadanie nas uszczęśliwić (kapslami). 
- Mamo, dawaj słuchawkę! – wydziera się Olaf. 
Oddałam 
- I jeszcze mi przywieź tego Lecha – niespotyka! 
I pognał dalej. 
Lech – niespotyk był przyobiecany w ubiegłym tygodniu. 
Po sekundzie wyrywa mi słuchawkę znowu.
- I jeszcze tego Leppera, co mi obiecałeś.

Głucha cisza. 

Jakiego, k…wa, Leppera?!

- Olaf, Millera, tak?
- No, raczej Millera. 

I poleciał w siną dal.

* * * * *

Wieczorkiem bawimy się z progeniturą w różne śmieszne rzeczy. Jedną z nich jest zgadywanka „o kim myślę?” Ja wymyślam postać – bajkową, filmową, coś tam, Olaf zadaje pytania, ja odpowiadam „tak” albo „nie” i tak drogą zaprzeczenia lub potwierdzenia dochodzi dziecię do rozwiązania. Ostatnio wymyśliłam jakąś tam mysz Miki czy cóś, a progenitura zaczyna śledztwo.
- Czy to jest potwór?
- Nie.
- Człowiek?
- Nie. 
- Dziewczynka?

* * * * *

Wczoraj wieczorem smętnie usiłowałam domyć Olafa. który wrócił z podwórka. I gdy tak zastanawiałam się, czy z pian szamponu truskawkowego wyłoni się mój pierworodny i jedyny, czy też zgarnęłam jakieś inne usmolone dziecko, Olaf zarzucił temat, który mnie przekonał co do tożsamości dzieciny.
- Mamo, a ja widziałem dzisiaj na podwórku dwie larwy.
- Jakie larwy?
- Normalne.
- Acha.
- No, jedna była taka bardzo młoda... Malutka była.
- A druga, jak mniemam, stara...?
- Eeee ... gdzieś tak w twoim wieku...

Dziękuję wszystkim nadsyłającym! Wy bawicie tysiące! Pamiętaj, dzięki Tobie seria może kwitnąć! Co zrobić? Ano przypomnieć sobie odzywki dzieciaków, spisać je i podesłać do mnie. Tu podaję linek zaufania. Klikaj i pisz!

Święta idą więc nie rób jaj tylko wyślij komuś

jajcarską e-kartkę Wielkanocną!

                 
Klikaj w powyższe miniaturki! E-kartki są dostępne bez logowania!