#1. Martin Scorsese i Robert de Niro na planie filmu "Taksówkarz", 1975 rok.

#2. Członkowie ekspedycji, która miała na celu zdobycie szczytu Nanga Parbat (8126 m), 1934 rok.

W odróżnieniu od Brytyjczyków, którzy wzięli sobie za punkt honoru zdobycie Mount Everestu, dla nazistów celem numer jeden w Himalajach była Nanga Parbat. Po jednej z wypraw zaczęto nawet nazywać w kraju szczyt "niemiecką górą przeznaczenia". Dla NSDAP himalaizm miał wielkie znaczenie propagandowe. Gdyby Niemcy jako pierwsi ujarzmili jedną z najwyższych i najbardziej niebezpiecznych gór globu, władze miałyby kolejny powód do tego, by pokazywać wyższość "rasy panów" nad resztą świata.
W latach 1932-1938 Niemcy czterokrotnie próbowali wejść na szczyt "Nagiej Góry" - dwie wyprawy były niezwykle tragiczne.
Pierwsza wyprawa w 1932 roku zakończyła się wejściem na 7070 metr i szczęśliwym powrotem do bazy. Fotografia powyżej pokazuje uczestników drugiej wyprawy z 1934 roku, której przewodniczył Willy Merkl. Ekipa himalaistów była profesjonalnie przygotowana, gdyż sponsorował ich rząd nazistowski. Ponadto mogli korzystać z doświadczenia z poprzedniej nieudanej próby, w której również brał udział Merkl.
Sama wspinaczka zaczęła się bardzo pechowo. 6 czerwca jeden ze wspinaczy, Alfred Drexler, poczuł się bardzo źle już w obozie III i musiał zejść do bazy. Niestety, w drodze powrotnej jego stan bardzo się pogorszył i himalaista zmarł w wyniku ciężkiego zapalenia płuc.
Reszta grupy, która początkowo składała się z 6 himalaistów i 11 szerpów, kontynuowała wspinaczkę. Miesiąc później, 6 lipca 1934 roku Peter Ascherbrenner i Erwin Schneider osiągnęli wysokość 7850 metrów. Zamiast atakować szczyt we dwójkę, postanowili poczekać na resztę grupy.
Niestety, pogoda błyskawicznie się załamała i zamiast sławy i chwały uczestnicy wyprawy musieli salwować się karkołomną i tragiczną w skutkach ucieczką. Przez kilka dni walczyli z fatalną pogodą. W wyniku wyczerpania, głodu, odmrożeń i choroby wysokościowej zginęli znakomici alpiniśc wspinacze Uli Wieland, Willo Welzenbach, kierownik wyprawy Willy Merkl oraz sześciu szerpów: Nima Nurbu, Pinju Norbu, Nima Tashi, Dorje Nima, Sherpa Dakshi i Sherpa Gyali.
W sumie wyprawa ta pochłonęła życie 10 osób, a cel nie został osiągnięty.
Następna wyprawa z 1937 roku była jeszcze tragiczniejsza. Jej członkowie szli dokładnie tą samą trasą, jaką poszła ekipa Merkla (głównie dzięki Schneiderowi, który był z zawodu kartografem i sporządził wiele map). W wyniku zejścia lawiny w miejscu obozu IV, czyli tam "gdzie nigdy lawiny nie schodzą", śmierć poniosła cała ekipa, łącznie 16 osób (7 himalaistów i 9 szerpów).
Członkom wyprawy z 1938 roku również nie udało się zdobyć szczytu, ale przynajmniej w komplecie wrócili do Niemiec (wycofali się w połowie trasy ze względu na bardzo złą pogodę, pomni doświadczeń i losu poprzednich dwóch ekip).
W 1939 roku wybuchła II wojna światowa i nikt nie zawracał sobie głowy "Nagą Górą"...

Pierwszym człowiekiem, który stanął na szczycie Nanga Parbat był Austriak Hermann Buhl, który dokonał tego 3 lipca 1953 roku. Szefem ekipy był wówczas Karl-Maria Herrligkoffer (przyrodni brat Merkla), a szefem alpinistów Peter Ascherbrenner, jeden z członków ekipy z 1934 roku.
Buhl ostatnie 1300 metrów szedł samotnie, bez wspomagania tlenem z butli, jednak będąc pod wpływem środków dopingujących: pervitinu (opartego na metamfetaminie stymulanta używanego przez żołnierzy podczas II wojny światowej), padutinu i herbaty z liści koki.

#3. Cesarz Selassie w Paryżu pod Łukiem Triumfalnym, 1924 rok. Etiopski przywódca odbył wówczas wiele podróży po Europie, aby zyskać poparcie wielkich ówczesnego świata w dążeniach Etiopii do uzyskania dostępu do morza.

#4. Zmiana warty radzieckiej na amerykańską w więzieniu dla zbrodniarzy wojennych, Spandau, Berlin Zachodni, 1950 r.

#5. Egzekucja więźnia poprzez rozstrzelanie z armaty, Iran, około 1892 roku.

Skazańca przywiązywano do działa, z którego następnie oddawano strzał. Sposób ten stosowano między innymi w Iranie oraz Indiach w czasach panowania Wielkich Mogołów. Znany jest również co najmniej jeden przypadek takiej egzekucji polskich jeńców wojennych przez Armię Czerwoną w 1939 roku.

#6. Pierwszy wyścig Grand Prix Francji, 1906 rok.

#7. Carrie Fisher, Mark Hamill i Harrison Ford przeglądający scenriusz do filmu Gwiezdne wojny: część V – Imperium kontratakuje, 1979 rok.

#8. Duke Kahanamoku - człowiek, który spopularyzował surfing na całym świecie, Hawaje, 1920 rok.

Warto nadmienić, że Duke Paoa Kahinu Mokoe Hulikohola Kahanamoku (w skrócie "Duke") był także wyśmienitym pływakiem. Trzykrotnie stawał na najwyższym podium podczas igrzysk olimpijskich w Sztokholmie (1912) i Antwerpii (1920) oraz dwukrotnie zdobywał drugie miejsce: w Sztokholmie i w Paryżu (1924). Medali pewnie byłoby więcej, ale igrzyska w 1916 roku nie odbyły się ze względu na toczącą się I wojnę światową.
Kahanamoku dużo podróżował po świecie, szczególnie często do Australii i Stanów Zjednoczonych, dając tam pokazy pływackie. W tym okresie popularyzował nowy sport – pływanie na desce – który wcześniej był znany tylko na Hawajach. Jego pokazy surfowania na plaży Freshwater Beach w Sydney w 1914 r. są uważane za najbardziej znaczący dzień w historii rozwoju tego sportu w Australii. Deska, której wtedy Kahanamoku używał jest do dziś przechowywana w klubie sportowym „Freshwater Surf Club”. Wystawiono mu także pomnik na cyplu Freshwater. Duke był wtedy znany jako „Ojciec surfingu”.

#9. Marynarze pracujący na rejach STS Lwów. Fotografia wykonana pomiędzy 1925 a 1930 rokiem.

Chinsura został zwodowany w 1869 roku w Anglii w stoczni G. R. Cloover & Co. w Birkenhead jako statek towarowo-pasażerski. W ciągu następnych 51 lat kilkukrotnie zmieniał właścicieli, aż w 1920 roku został zakupiony za 247 tysięcy dolarów dla nowo powstającej Szkoły Morskiej w Tczewie. Wówczas to jego nazwa została przemianowana na STS Lwów.
13 sierpnia 1923 r. jako pierwszy polski statek przekroczył równik w trakcie rejsu do Brazylii. "Lwów" musiał sam zarabiać na swoje utrzymanie, stąd trasy jego podróży układały się w zależności od przeznaczenia otrzymanego do przewozu ładunku. Łącznie, pod polską banderą, pokonał ponad 65 tysięcy mil morskich.
Po 1930 roku został oddany w ręce Marynarki Wojennej i służył jako pływające koszary dla załóg okrętów podwodnych, potem magazyn, wreszcie krypa węglowa.
Pomimo kilku nieśmiałych propozycji, aby statek przerobić na pomnik, w 1938 roku zapadła decyzja o jego zezłomowaniu, które zostało (prawdopodobnie) dokonane już w trakcie II wojny światowej.

#10. Kobieta w swoim zbombardowanym mieszkaniu, do którego powróciła po zakończeniu wojny, Berlin, 1945 rok.

#11. Flota brytyjskich Concorde'ów, 1978 rok.

#12. Nowi rekruci Nancy Kelly i Joe Ewing spoglądają na sierżanta Louisa Cappazzola. Zdjęcie to ukazało się w 1950 roku w październikowym wydaniu magazynu Korpusu Piechoty Morskiej Stanów Zjednoczonych "Leatherneck".

#13. Alianccy żołnierze przedrzeźniają Adolfa Hitlera na balkonie Nowej Kancelarii Rzeszy, Berlin, 1945 rok.

#14. Mężczyzna trzymający transparent z napisem: "Pilnie poszukiwane: mocny sznur, żebym mógł się powiesić albo nieumeblowane mieszkanie dla mojej żony, nienarodzonego dziecka i dla mnie", czasy Wielkiego Kryzysu, USA, 1930 rok.

#15. Królowa Elżbieta II podczas II wojny światowej, 1945 rok.

W pierwszych miesiącach 1945 roku, gdy wojna miała się już ku końcowi, 19-letniej księżniczce Elżbiecie Aleksandrze Marii udało się przekonać ojca, króla Jerzego VI, aby pozwolił jej wstąpić do kobiecej służby wojskowej. Przyszła królowa-rekordzistka wstąpiła do Women’s Auxiliary Territorial Service (Kobieca Pomocnicza Służba Terytorialna) z numerem 230873, w stopniu podporucznika. Ukończyła szkolenie na kierowcę i mechanika, uzyskując ostatecznie stopień kapitana. Podczas obchodów Dnia Zwycięstwa w Londynie 8 maja 1945 Elżbieta stojąca na balkonie pałacu Buckingham, ubrana w mundur swojej służby, została nagrodzona gromkimi oklaskami mieszkańców Wielkiej Brytanii.

#16. Pasażerowie pociągu w maseczkach, które miały zapobiec zarażeniu się grypą tzw. "hiszpanką". Szacuje się, że w czasie pandemii grypy hiszpanki, w latach 1918-1920, zmarło od 50 do 100 milionów osób. Fotografia zrobiona w 1919 roku.

#17. Zjawiskowa Sharon Tate i Tony Curtis podczas produkcji filmu Nie daj się usidlić w reżyserii Alexandra Mackendricka, 1966 rok.

#18. Więźniowie ćwiczący na siłowni w więzieniu San Quentin, 1947 rok.

Więzienie Stanowe San Quentin jest najstarszym nieprzerwanie działającym tego typu obiektem w amerykańskim stanie Kalifornia. Zostało wybudowane w 1852 roku i do 1933 roku przebywali tam zarówno mężczyźni, jak i kobiety, aż do wybudowania więzienia żeńskiego w Tehachapi.
Jednymi z najbardziej rozpoznawalnych osób, które odbywają bądź odbywały tam wyrok są:
- Stanley Tookie Williams III, jeden z przywódców gangu Crips, stracony poprzez wstrzyknięcie trucizny 12 grudnia 2005 roku,
- Richard Ramirez, seryjny morderca znany jako Nocny łowca, uznany za winnego śmierci 13 ludzi, zmarł w celi śmierci na niewydolność wątroby 7 czerwca 2013 roku,
- Charles Manson, przebywał w San Quentin do 1989 roku, później przeniesiony do kalifornijskiego więzienia Corcoran,
- Sirhan Sirhan, skazany w maju 1969 roku na karę śmierci za zabójstwo Roberta Kennedy'ego, przebywał w więzieniu San Quentin do 1971 roku
- David Carpenter, seryjny morderca, któremu udowodniono śmierć co najmniej 7 osób, przebywa w celi śmierci od 1981 roku. Obecnie ma 90 lat i jest najstarszym więźniem w San Quentin
- Danny Trejo, przebywał w San Quentin w latach 1965-1968

#19. Częściowo zamarznięty wodospad Niagara, 1902 rok.

Historycy odnotowują tylko dwa przypadki w historii, kiedy wodospad Niagara zamarzł całkowicie. Miało to miejsce 29 marca 1848 roku oraz podczas zimy na przełomie 1911 i 1912 roku. W przypadku zimy na początku XX wieku temperatura powietrza na granicy Stanów Zjednoczonych i Kanady spadała nawet do -38,9 stopni Celsjusza i utrzymywała się na tym poziomie przez kilka dni. Okres ten, który trwał z przerwami pomiędzy listopadem 1911 a lutym 1912 roku nazywany jest w USA "falą zimna". Z powodu bardzo niskich temperatur zmarło wówczas 47 obywateli.

#20. 6 lipca 1950 roku – w Zgorzelcu został podpisany układ pomiędzy Polską a NRD, w którym uznano granicę na Odrze i Nysie Łużyckiej. Ze strony polskiej został podpisany przez Józefa Cyrankiewicza i Stefana Wierbłowskiego, a ze strony niemieckiej przez Otto Grotewohla i Georga Dertingera.

W poprzedniej części