I już nas nie było. Wracało się w dwóch przypadkach. Jak się zgłodniało, albo już nic nie było widać. Deszcz nie był problemem.

Dziewczyny grały w gumę, razem graliśmy w klasy, chowanego, berka, podchody, a chłopaki w kapsle albo w piłkę. Popularne były pikuty i państwa grane nożem lub scyzorykiem. Tak, mieliśmy noże i scyzoryki i nikt nie miał nic przeciwko temu. Pikuty też były w modzie. No i nieśmiertelny trzepak.

I to napięcie, żeby ona odebrała, a nie jej rodzice... A już broń Boże ojciec.

Najczęściej na drzewach lub w krzakach. W wyobraźni to były prawdziwe fortece. W realu kilka desek przybitych do drzewa. A jeśli było tam coś na wzór podłogi z barierkami, to już był prawdziwy wypas. Jednak najczęściej baza była w młodym lesie pomiędzy choinkami lub drzewkami w gęstej trawie.

Czterotomową PWN miał chyba każdy w domu. Był jeszcze piąty tom, tak zwany suplement. Niektórzy mięli encyklopedię sześciotomową z 7 tomem jako suplementem. Dwunastotomową z suplementem w postaci 13 tomu mieli nieliczni.

Krążyły po klasach i można było w nich przekazać wszystko. Jak się zakochało w koleżance, to można było jej wsunąć liścik do kieszeni. Można było w liścikach proponować chodzenie, można było się umawiać na mecze i solówy. Jedynie czego nie można było przekazać przez liścik, to zerwanie z dziewczyną. To już trzeba było zrobić osobiście. Taki kodeks honorowy.

Jak ktoś zapoznał się na wakacjach, lub spotkał tam miłość życia, to wymieniało się adresami i pisało listy. Naprawdę długie i fajne listy. Czasami do listu dołączało się aktualne zdjęcie. I tak się żyło do następnego spotkania.

Te szkolne i te miejskie lub gminne. Zawsze ktoś tam był, czytał, albo odrabiał pracę domową korzystając z pomocy książek. A panie bibliotekarki były zawsze najmilszymi paniami jakie znałem.

Szło się do sklepu i kupowało kasety. Te oryginały, z kolorową okładką i spisem tytułów. Bo jeszcze były te nagrywane z radia, do których dokupowało się czarno białe okładki w postaci zdjęć, które trzeba było odpowiednio zagiąć. Prym w kasetach wiodła firma MG. Dziś wiadomo, że to były piraty, ale wtedy... No kupowaliśmy oryginały i już. Co najśmieszniejsze. Oryginały kupowane w sklepach miały długość maksymalnie 60 minut. Gdy płyta była dłuższa, to dobre firmy dzieliły ją na pół i sprzedawały na dwóch kasetach. Gorsze albo pomijały utwory, albo któryś z kawałków urywał się w dowolnym momencie, gdy kończyła się taśma.

Uzgadniało się czas i miejsce spotkania lub akcji. Poczta pantoflową wiadomość szła dalej i kto miał wiedzieć, ten wiedział. A powody były różne. Od gry w piłę poprzez jazdy na rowerach i zabawy aż do akcji dywersyjnych przeciwko chłopakom z innego osiedla, innej wsi tudzież manewry prowadzące do zajęcia obcej bazy. Niemniej słowo dane koledze mówiące, będę o wskazanej porze we wskazanym miejscu było święte. I jak zostaliśmy poproszeni o przekazanie wiadomości koledze, który mieszkał bliżej to się tak czyniło. Posłannictwo ważna rzecz!

Pamiętacie to wyczekiwanie na ulubione programy? Najpierw Teleranek, potem 5-10-15, aż w końcu przyszła pora na LUZ, Clipol, czy 30 Ton lista lista. Oczywiście czekało się na Sondę, czy programy wieczorynki. Ale tylko wtedy, jak na zewnątrz była taka pogoda, że niemożliwym było wyjście na dwór. Albo jesienią i zimą, jak o 16:00 było ciemno.

I wyczekiwanie aż zagrają. Zamawiało się różnie. Telefonicznie albo pisząc list. W liście pozdrawiało się znajomych. A jak list odczytali i piosenkę puścili, to było się kimś na osiedlu...

A potem przyszedł Internet i wszystko się zmieniło.